Centrale Raad van Beroep, 12-05-2022, ECLI:NL:CRVB:2022:1125, 22/225 WMO15

1.1.

Verzoekster, geboren in 1992, is bekend met een licht verstandelijke beperking en heeft een zoon van zes jaar oud. Het college heeft aan verzoekster op grond van de Wet maatschappelijke ondersteuning 2015 (Wmo 2015) tot en met 27 juni 2021 een maatwerkvoorziening beschermd wonen verstrekt. Verzoekster woonde met haar zoon in een beschermd wonen instelling van de Stichting [naam stichting] (aanbieder). Het college heeft de verstrekking van deze maatwerkvoorziening niet verlengd, omdat verzoekster niet heeft meegewerkt aan het traject bij de aanbieder en de begeleiding van de aanbieder structureel heeft geweigerd.

1.2.

Nadat het verblijf van verzoekster in de instelling van de aanbieder is geëindigd, heeft Veilig Thuis besloten dat de zoon van verzoekster bij zijn vader gaat wonen. Verzoekster heeft zich bij het college gemeld en een aanvraag voor een maatwerkvoorziening opvang op grond van de Wmo 2015 ingediend.

1.3.

Het college heeft bij besluit van 31 augustus 2021, gehandhaafd bij beslissing op bezwaar van 6 december 2021 (bestreden besluit), de aanvraag voor een maatwerkvoorziening opvang afgewezen. Het college heeft hieraan ten grondslag gelegd dat een maatwerkvoorziening opvang in het geval van verzoekster onuitvoerbaar is. Verzoekster heeft namelijk al eerder niet of onvoldoende meegewerkt aan de in het kader van verstrekte maatwerkvoorziening beschermd wonen verplichte begeleiding. Verzoekster heeft zich niet begeleidbaar opgesteld. Ondanks meerdere herkansingen is daarin geen verandering gekomen.

1.4.

Het college heeft vervolgens verzoekster toegelaten tot de noodopvang in de Zuiderburgh van het Leger des Heils.

2. De voorzieningenrechter van de rechtbank heeft bij de aangevallen uitspraak het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. De voorzieningenrechter van de rechtbank heeft daartoe, voor zover van belang, overwogen dat het betoog dat verzoekster zich nu wel begeleidbaar en leerbaar zal opstellen niet wordt gevolgd. Zij heeft namelijk begeleiding en ondersteuning van de aanbieder structureel geweigerd. Daar komt bij dat de maatwerkvoorziening opvang is bedoeld voor personen die begeleiding nodig hebben. Omdat verzoekster geen begeleiding wenst is dat een reden om de aanvraag af te wijzen.

3. Verzoekster heeft tegen de aangevallen uitspraak hoger beroep ingesteld en een verzoek ingediend tot het treffen van een voorlopige voorziening, bestaande uit een maatwerkvoorziening opvang die ook geschikt en veilig is voor haar zoon.

4. De voorzieningenrechter komt tot de volgende beoordeling.

4.2.

De voorzieningenrechter is van oordeel dat het college in dit geval de aanvraag voor een maatwerkvoorziening opvang niet heeft kunnen afwijzen. Daartoe is van belang dat tussen partijen niet in geschil is dat verzoekster door problemen bij het zich handhaven in de samenleving niet in staat is zelf in onderdak voor haar en haar zoon te kunnen voorzien. Gezien het bepaalde in artikel 1.2.1, aanhef en onder c, van de Wmo 2015 in combinatie met artikel 2.3.5, vierde lid, van de Wmo 2015 is het daarom niet mogelijk om de aanvraag af te wijzen. Anders dan het college heeft gesteld, biedt de Wmo 2015 geen grondslag voor het weigeren van deze maatwerkvoorziening vanwege de omstandigheid dat verzoekster bij de eerder verstrekte maatwerkvoorziening beschermd wonen niet (voldoende) heeft meegewerkt met de daarbij geboden begeleiding.

4.3.

De voorzieningenrechter van de rechtbank heeft wat is overwogen onder 4.2 niet onderkend. Dit betekent dat de aangevallen uitspraak zal worden vernietigd, het beroep gegrond zal worden verklaard en het bestreden besluit zal worden vernietigd.

4.4.

De voorzieningenrechter van de Raad ziet geen mogelijkheid om zelf in de zaak te voorzien. Daartoe is redengevend dat er in het procesdossier aanknopingspunten zijn om ervan uit te gaan dat verzoekster behoefte heeft aan op haar specifieke beperkingen afgestemde begeleiding, terwijl niet is gebleken dat het college het in het kader van de Wmo 2015 vereiste onderzoek heeft verricht. Hierdoor is onduidelijk welke problemen zij ondervindt bij de zelfredzaamheid en maatschappelijke participatie en welke ondersteuning naar aard en omvang nodig is om een passende bijdrage te leveren aan de zelfredzaamheid of participatie van verzoekster. Het college moet dit onderzoek alsnog verrichten. Voor zover dit onderzoek naar de nodige ondersteuning specifieke deskundigheid vereist zal een specifiek deskundig oordeel en advies niet kunnen ontbreken. Verzoekster is op grond van artikel 2.3.8, derde lid, van de Wmo 2015 verplicht medewerking te verlenen die voor het onderzoek redelijkerwijs nodig is. De voorzieningenrechter zal het college de opdracht geven een nieuwe beslissing op het bezwaar te nemen met inachtneming van wat in deze uitspraak is overwogen. Met het oog op een voortvarende afdoening van het geschil bestaat er wel aanleiding om met toepassing van artikel 8:113, tweede lid, van de Awb te bepalen dat tegen de door het college te nemen nieuwe beslissing op bezwaar slechts bij de Raad beroep kan worden ingesteld.

4.5.

Met het oog op wat is overwogen onder 4.2, de voorzieningenrechter geen mogelijkheid ziet zelf in de zaak te voorzien en verzoekster geen nadelige gevolgen mag ondervinden van de handelswijze van het college, ziet de voorzieningenrechter, gelet op de bijzondere omstandigheden in dit specifieke geval, aanleiding om op grond van artikel 8:72, vijfde lid, van de Awb in de hoofdzaak een voorlopige voorziening te treffen. Deze voorlopige voorziening bestaat uit het verstrekken van een maatwerkvoorziening opvang die geschikt en veilig is voor verzoekster en ook voor haar zoon, tot zes weken na de datum waarop de nieuwe beslissing op het bezwaar wordt bekendgemaakt.

4.6.

Met het oog op het voorgaande zal de voorzieningenrechter het verzoek om toepassing van artikel 8:81 van de Awb afwijzen.