Centrale Raad van Beroep, 28-08-2015, ECLI:NL:CRVB:2015:2964, 14/5859 WIA

1.2.

Op 10 februari 2013 heeft appellante bij het Uwv gemeld dat haar gezondheid is verslechterd. De verzekeringsarts heeft na zijn onderzoek, waarbij hij ook betrokken heeft de van de huisarts van appellante verkregen inlichtingen, vastgesteld dat de medische toestand van appellante en haar belastbaarheid in vergelijking met 2009 niet wezenlijk zijn gewijzigd. In lijn met de conclusie, volgend uit een bespreking tussen de verzekeringsarts en een arbeidsdeskundige dat de mate van arbeidsongeschiktheid van appellante ongewijzigd is gebleven, heeft het Uwv bij besluit van 8 april 2013 aan appellante vastgesteld dat appellante ongewijzigd recht heeft op een WGA-vervolguitkering, berekend naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 45 tot 55%.

1.3.

Naar aanleiding van het door appellante tegen het besluit van 8 april 2013 gemaakte bezwaar heeft een verzekeringsarts bezwaar en beroep onderzoek verricht en geconcludeerd dat er geen aanleiding is om het primaire medisch oordeel te herzien. Een arbeidsdeskundig onderzoek is in bezwaar achterwege gebleven. Bij besluit van 7 oktober 2013 (bestreden besluit 1) heeft het Uwv het bezwaar van appellante tegen het besluit van 8 april 2013 ongegrond verklaard.

2.1.

Bij de aangevallen tussenuitspraak heeft de rechtbank de medische grondslag van het bestreden besluit onderschreven. Naar het oordeel van de rechtbank heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep in zijn rapporten van 30 september 2013, 10 januari 2014 en 7 maart 2014, uitvoerig, inzichtelijk en overtuigend gemotiveerd dat uit het geheel van de over appellante beschikbare gegevens niet blijkt van ten opzichte van de beoordeling in 2009 toegenomen beperkingen. Dat geldt ook voor de door appellante gestelde, maar niet met objectief medische gegevens onderbouwde, psychische klachten en de door haar ervaren beperkingen als gevolg van het hypermobiliteitssyndroom, het chronische vermoeidheidssyndroom en het overgewicht. De rechtbank heeft ook geoordeeld dat het Uwv op goede gronden heeft aangenomen dat er geen indicatie bestaat voor een medische urenbeperking.

2.2.

Vervolgens heeft de rechtbank, verwijzend naar de uitspraak van de Raad van 5 januari 2011 (ECLI:NL:CRVB:2011:BP1397) geoordeeld dat het Uwv ten onrechte een arbeidskundig onderzoek achterwege heeft gelaten. Met toepassing van artikel 8:51a, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) heeft de rechtbank bij de aangevallen tussenuitspraak het Uwv in de gelegenheid gesteld dit gebrek in het bestreden besluit te herstellen.

2.3.

Het Uwv heeft van deze door de rechtbank geboden gelegenheid gebruik gemaakt. Na arbeidskundig onderzoek heeft het Uwv bij besluit van 15 mei 2014 (bestreden besluit 2) vastgesteld dat voor appellante geen recht op een uitkering op grond van de Wet WIA is ontstaan, omdat appellante met ingang van 8 april 2013 minder dan 35% arbeidsongeschikt is. Rekening houdend met een uitlooptermijn heeft het Uwv de WGA-uitkering van appellante met ingang van 16 juli 2014 beëindigd.

2.4.

Bij de aangevallen einduitspraak heeft de rechtbank het beroep van appellante tegen bestreden besluit 1 gegrond verklaard, dat besluit vernietigd en bepaald dat het Uwv het betaalde griffierecht aan appellante dient te vergoeden. Het beroep van appellante tegen bestreden besluit 2 is ongegrond verklaard. De rechtbank is gebleven bij haar in de aangevallen tussenuitspraak gegeven oordeel over de - bij bestreden besluit 2 door het Uwv gehandhaafde - medische grondslag van bestreden besluit 1. De rechtbank heeft de arbeidskundige grondslag van bestreden besluit 2 onderschreven. Naar het oordeel van de rechtbank heeft de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep in zijn rapporten van 11 april 2014 en 8 augustus 2014 voldoende inzichtelijk gemotiveerd dat de aan dat besluit ten grondslag gelegde functies voor appellante passend zijn en heeft het Uwv, gelet op de aldus vastgestelde mate van arbeidsongeschiktheid van 26,3%, terecht de WGA-vervolguitkering met ingang van 16 juli 2014 beëindigd.

3. Het hoger beroep van appellante is gericht tegen de in de aangevallen tussenuitspraak en de aangevallen uitspraak gegeven oordelen van de rechtbank, behoudens de beslissing tot vergoeding van het griffierecht. Appellante heeft voorop gesteld dat zij in bezwaar slechts de juistheid van de medische grondslag van bestreden besluit 1 heeft aangevochten. Door bij de aangevallen tussenuitspraak het Uwv in de gelegenheid te stellen een door de rechtbank vastgesteld gebrek in een arbeidskundige grondslag van bestreden besluit 1 te herstellen, is de rechtbank in strijd met artikel 8:69 van de Awb buiten de omvang van het geschil is getreden. Ook is volgens appellante sprake van een verboden “reformatio in peius”, omdat de

WGA-uitkering met ingang van 16 juli 2014 is beëindigd. Over de medische grondslag heeft appellante naar voren gebracht dat haar beperkingen als gevolg van fysieke en psychische klachten zijn onderschat. Ter onderbouwing van haar stelling heeft zij verwezen naar eerder door haar ingediende stukken en een aantal nadere stukken. Appellante heeft de Raad verzocht om benoeming van een deskundige. Ten slotte heeft appellante herhaald dat de aan bestreden besluit 2 ten grondslag gelegde functies niet passend voor haar zijn.

4. De Raad oordeelt als volgt.

4.1.

Gelet op de in de aangevallen tussenuitspraak en de aangevallen einduitspraak gegeven beslissingen van de rechtbank over de bestreden besluiten ligt voor of het Uwv terecht de WGA-vervolguitkering van appellante met ingang van 16 juli 2014 heeft beëindigd op de grond dat de mate van arbeidsongeschiktheid van appellante per die datum minder dan 35% is. Alvorens die vraag te beantwoorden, zal de Raad (in 4.2) de beroepsgrond beoordelen dat de rechtbank buiten de omvang van het aan haar voorgelegde geschil is getreden en vervolgens (in 4.3) de beroepsgrond dat sprake is van een verboden “reformatio in peius”.

4.2.

4.3.

Uit vaste rechtspraak van de Raad (zie bijvoorbeeld de uitspraak van 25 oktober 2013, ECLI:NL:CRVB:2013:2311) komt naar voren dat het algemeen uitgangspunt is dat een volledige heroverweging in bezwaar kan leiden tot een verslechtering van de rechtspositie van een betrokkene, indien een bestuursorgaan als het Uwv ook zonder dat bezwaar zou zijn ingediend, hiertoe kan overgaan. Deze verslechtering kan in verband met het aan het verbod van “reformatio in peius” ten grondslag liggende rechtszekerheidsbeginsel, in beginsel eerst per toekomende datum (en met inachtneming van een uitlooptermijn) worden geëffectueerd. Het bestreden besluit 2 strookt met deze rechtspraak, omdat het Uwv gehouden is de uitkering te beëindigen, indien de mate van arbeidsongeschikt minder dan 35% bedraagt. De door appellante ter zitting naar voren gebrachte uitspraak van de Raad van 11 oktober 2005 (ECLI:NL:CRVB:2005:AU4358) kan haar niet baten, omdat het daar beoordeelde geschil op essentiële punten afweek van het thans aan de Raad voorgelegde geschil van appellante.

4.4.

4.5.

Over de arbeidskundige grondslag van bestreden besluit 2 overweegt de Raad dat appellante in bezwaar geschikt is bevonden voor de functies van perronmedewerker (behorend tot SBC-code 111120, Magazijn, expeditiemedewerker), parkeerwachter (behorend tot SBC-code 342022, parkeercontroleur) en monteur/monteuse (behorend tot SBC-code 267050, samensteller elektronische apparatuur, wikkelaar) en een tweetal reservefuncties. Naar aanleiding van het ter zitting door appellante ingenomen standpunt dat de functie van perronmedewerker niet passend is, omdat deze door het Uwv bij de beoordeling in 2009 als niet passend is afgevallen mist feitelijke grondslag, nu uit de gedingstukken niet naar voren komt dat deze functie aan het besluit van 22 april 2009 ten grondslag is gelegd. Ook qua werktijden is deze functie, evenals de functie van parkeerwachter, passend te achten. Uit de opgestelde FML komt immers niet naar voren dat appellante op dit aspect beperkt is. Voor de overige door appellante naar voren gebrachte punten van kritiek op de arbeidskundige grondslag van bestreden besluit 2 deelt de Raad het oordeel van de rechtbank dat de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep in zijn rapporten van 11 april 2014 en 8 augustus 2014 voldoende heeft gemotiveerd dat appellante in staat moet worden geacht deze functies te vervullen. Volledigheidshalve verwijst de Raad nog naar het rapport van de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep van 10 april 2015.

4.6.

Uit 4.1 tot en met 4.5 volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen tussenuitspraak en de aangevallen einduitspraak dienen, voor zover aangevochten, te worden bevestigd.